De maid

We wonen in een land waar 50% van de mensen onder de armoede grens leeft.
Het verschil tussen ons en de gemiddelde Keniaan is dus aanzienlijk groot.
Wij zijn in hun ogen de rijke westerling.
Voor mij nog verschrikkelijk wennen: "Hoe ga je nu om met deze mensen?"
We werden van te voren gewaarschuwd voor het feit dat ze van alles van je willen.
En dat is ook niet zo gek als je ziet hoeveel wij hebben ten opzichte van hun.
Het is bijna gênant om te zien hoeveel bezittingen wij hebben.
Dat komt bij een verhuizing wel erg nadrukkelijk naar voren.
Er bleven maar spullen uit die container komen....

Sinds afgelopen maandag hebben we een maid.
Niet dat ik die nou helemaal perse wilde, maar het is wel min of meer gebruikelijk hier.
We hadden al 2 sollicitatiebrieven liggen en deze kwam nu zelfs aan de deur om te vragen of we alsjeblieft werk hadden.
Na een kort gesprekje hebben we haar aangenomen.
De eerste dagen zou ze nog heen en weer reizen tussen thuis en werk.
Zodra we een bed hadden zou ze komen wonen in het bijgebouwtje naast het huis.

De eerste dag begon ik met een korte rondleiding door het huis en een beetje uitleg over wat haar werkzaamheden zouden worden.
Ze knikt heel de hele tijd en zegt "yes, yes", dus ze zal me wel begrijpen.
In de loop van de middag begint ze over het vervoer naar huis.
Ze is hier nu wel gekomen, maar heeft geen geld meer om naar huis te gaan en morgen weer terug te komen.
Oké....... of ik haar even wat geld wil geven....
Ben ik hier nu voor gewaarschuwd?
Nou ja, het is ook lullig als je de bus niet kan betalen, dus ik schuif haar maar wat geld toe.

De volgende dag is ze er weer netjes op tijd.
Ze doet wat afwas en wast de kleding.
Dan begint ze over wat spulletjes die ik misschien kan kopen voor haar, zodat ze hier kan starten.
Ik vraag haar wat ze precies wil en ze begint een lijstje te schrijven.
Schoenen, 2 handdoeken, een schort, shampoo, wc-papier, en een crème voor de huid.
Oké, ik neem het allemaal mee tijdens de boodschappen.
(Hoewel, die schoenen kon ik niet direct vinden dus die had ik maar even achterwege gelaten.)
Het is toch ook wat, dat je helemaal geen geld hebt om deze dingen zelf aan te schaffen.
Voor mij zijn het toch ook de kosten niet.
Ik heb me nu alleen wel voorgenomen om bij een volgende aanvraag toch wat kritischer te zijn.

Woensdag komt ze weer werken.
De was is netjes gevouwen en de vloer gedweild.
En ja hoor, ze begint weer: "Nu heb je wel die boodschappen gedaan, maar de schoenen zaten er niet bij."
Ik antwoord nu met: "oké, die schoenen kan je aanschaffen, maar ik houd de kosten in op het salaris."
Natuurlijk kan ik ook het geld van die schoenen missen maar ik vind het voor nu wel even mooi geweest.