Mount Kenya
Door: Els Schoenmaker
Blijf op de hoogte en volg Els
25 Februari 2016 | Kenia, Nairobi
We hebben de top gehaald hoor! Alle drie. Maar het was een pittige klim.
De eerste dag kwamen we na een avontuurlijke rit aan in Naromoru. Daar werd gecheckt of we alle benodigde spullen hadden waarna we naar de voet van de Mount Kenya werden gereden. Deze rit was al even avontuurlijk en even twijfelden we eraan of we nu zo verstandig bezig waren. We zaten in een busje gepropt met nog 6 andere ( heerlijk ruikende) mannen. Oké,dachten wij..., wij gaan deze week dus op stap met deze 6 mannen...we slapen in dezelfde chalets en er is geen telefonisch bereik meer na de eerste dag.... het zou best een goed begin kunnen zijn van een thriller....
Toch lieten wij ons hierdoor niet afschrikken en zijn gewoon gewillig meegereden.
Na drie uur wandelen kwamen we aan op onze eerste slaapplek. Old Moses camp op 3300 meter hoogte. Zelf tassen sjouwen was niet nodig, dat deden de mannen. Zelf koken hoefde niet, dat deden de mannen. Ai, misschien hadden we niet zo onaardig over de mannen moeten denken..
Maar goed. Na het eten vroeg naar bed. Morgen een lange dag wandelen voor de boeg dus een beetje rusten kan geen kwaad. En toen kreeg ik het benauwd." Volgens mij is de lucht hier wel heel ijl...., ja, volgens mij krijg ik echt niet genoeg zuurstof...voel ik nu dat m'n hart tekeer gaat....ik kan morgen echt niet verder...., als ik nu al te weinig zuurstof heb, hoe moet het morgen dan? " Slapen lukte dus helemaal niet. Bovendien waren de matrasjes waar we op lagen veel te dun en was m'n slaapzak niet warm genoeg om lekker in slaap te komen. Heel de nacht wakker dus..
Dag 2: "Ik kan echt niet verder vandaag" zei ik tegen de gids. "Ik heb te weinig zuurstof".
"Veel water drinken en we gaan heel langzaam omhoog." was zijn antwoord. Oké, ik zag er blijkbaar niet ziek genoeg uit om al uit de race te stappen. Dan maar verder. Deze dag was qua wandelen erg pittig. 8 uur lang omhoog en omlaag. Wel een schitterende omgeving die continue veranderde. Soms sprookjesachtige valleien met vlinders en gele bloemetjes, dan weer een hobbit-achtig landschap uit de "Lord of the Rings". Ongerepte natuur met adembenemende uitzichten. Je voelt je ineens heel nietig tussen zo'n groot geweld van gebergte. En ik moet zeggen, met m'n zuurstof ging het ook eigenlijk wel weer. Zou het dan toch psychisch geweest zijn...?
Eind van de middag kwamen we bij Shipton's camp aan. 4200 meter hoogte. Weer dezelfde dunne matrasjes, nog veel kouder en nu ook muizen in de hut. Maar ik was zo uitgeput dat ik deze nacht eigenlijk best lekker kon slapen.
De derde dag gingen we niet zo ver meer omhoog. 550 meter stijgen. Langzaam aan de hoogte wennen maar ondanks dat we deze dag maar 4 uur hoefden te wandelen was het wel een stuk steiler dan voorgaande dagen. Het werd vanaf nu dus echt bergbeklimmen in plaats van bergwandelen. Austrian hut was al gauw in zicht. Hier helaas ook geen lekkere douche die op ons stond te wachten, waar we inmiddels best naar begonnen te verlangen. We roken inmiddels hetzelfde als de mannen. De wc hadden ze deze keer ook maar naar buiten verplaatst. (Voor zover je van een wc kunt spreken als het niet meer is dan een gat in de grond.) Dus dat werd een recordje plas ophouden 's nachts. Want hoewel je normaal misschien niet 's nachts naar de wc hoeft. Als je weet dat er geen wc in de buurt is, moet je plots.
Dag 4: We werden al vroeg gewekt om voor de zonsopgang op de top te zijn. Nog 200 meter omhoog. De langste 200 meter van m'n leven. Wat een klim zeg! Iedere stap had ik minder zuurstof. Toch maar doorgelopen tegen beter weten in en de top gehaald. Een schitterend uitzicht over de wereld maar echt blij was ik nog niet. De euforie kwam was toen we weer naar beneden gingen. Toen kon ik weer lachen! Bij iedere stap naar beneden kreeg ik meer zuurstof. Heerlijk. Het afdalen voelde je op een gegeven moment wel in je kuiten en knieën maar dat maakte niet meer uit. We hebben het gehaald en we zijn weer op weg naar beneden!
En of we het nog een keer doen? Ik denk het niet. Maar dat zei ik na de eerste bevalling ook! Je vergeet de pijn en de blijdschap overheerst. We hebben het toch maar even geflikt!
En wat betreft onze mannen, die hadden we verkeerd ingeschat. Wat een schatjes waren het!
De eerste dag kwamen we na een avontuurlijke rit aan in Naromoru. Daar werd gecheckt of we alle benodigde spullen hadden waarna we naar de voet van de Mount Kenya werden gereden. Deze rit was al even avontuurlijk en even twijfelden we eraan of we nu zo verstandig bezig waren. We zaten in een busje gepropt met nog 6 andere ( heerlijk ruikende) mannen. Oké,dachten wij..., wij gaan deze week dus op stap met deze 6 mannen...we slapen in dezelfde chalets en er is geen telefonisch bereik meer na de eerste dag.... het zou best een goed begin kunnen zijn van een thriller....
Toch lieten wij ons hierdoor niet afschrikken en zijn gewoon gewillig meegereden.
Na drie uur wandelen kwamen we aan op onze eerste slaapplek. Old Moses camp op 3300 meter hoogte. Zelf tassen sjouwen was niet nodig, dat deden de mannen. Zelf koken hoefde niet, dat deden de mannen. Ai, misschien hadden we niet zo onaardig over de mannen moeten denken..
Maar goed. Na het eten vroeg naar bed. Morgen een lange dag wandelen voor de boeg dus een beetje rusten kan geen kwaad. En toen kreeg ik het benauwd." Volgens mij is de lucht hier wel heel ijl...., ja, volgens mij krijg ik echt niet genoeg zuurstof...voel ik nu dat m'n hart tekeer gaat....ik kan morgen echt niet verder...., als ik nu al te weinig zuurstof heb, hoe moet het morgen dan? " Slapen lukte dus helemaal niet. Bovendien waren de matrasjes waar we op lagen veel te dun en was m'n slaapzak niet warm genoeg om lekker in slaap te komen. Heel de nacht wakker dus..
Dag 2: "Ik kan echt niet verder vandaag" zei ik tegen de gids. "Ik heb te weinig zuurstof".
"Veel water drinken en we gaan heel langzaam omhoog." was zijn antwoord. Oké, ik zag er blijkbaar niet ziek genoeg uit om al uit de race te stappen. Dan maar verder. Deze dag was qua wandelen erg pittig. 8 uur lang omhoog en omlaag. Wel een schitterende omgeving die continue veranderde. Soms sprookjesachtige valleien met vlinders en gele bloemetjes, dan weer een hobbit-achtig landschap uit de "Lord of the Rings". Ongerepte natuur met adembenemende uitzichten. Je voelt je ineens heel nietig tussen zo'n groot geweld van gebergte. En ik moet zeggen, met m'n zuurstof ging het ook eigenlijk wel weer. Zou het dan toch psychisch geweest zijn...?
Eind van de middag kwamen we bij Shipton's camp aan. 4200 meter hoogte. Weer dezelfde dunne matrasjes, nog veel kouder en nu ook muizen in de hut. Maar ik was zo uitgeput dat ik deze nacht eigenlijk best lekker kon slapen.
De derde dag gingen we niet zo ver meer omhoog. 550 meter stijgen. Langzaam aan de hoogte wennen maar ondanks dat we deze dag maar 4 uur hoefden te wandelen was het wel een stuk steiler dan voorgaande dagen. Het werd vanaf nu dus echt bergbeklimmen in plaats van bergwandelen. Austrian hut was al gauw in zicht. Hier helaas ook geen lekkere douche die op ons stond te wachten, waar we inmiddels best naar begonnen te verlangen. We roken inmiddels hetzelfde als de mannen. De wc hadden ze deze keer ook maar naar buiten verplaatst. (Voor zover je van een wc kunt spreken als het niet meer is dan een gat in de grond.) Dus dat werd een recordje plas ophouden 's nachts. Want hoewel je normaal misschien niet 's nachts naar de wc hoeft. Als je weet dat er geen wc in de buurt is, moet je plots.
Dag 4: We werden al vroeg gewekt om voor de zonsopgang op de top te zijn. Nog 200 meter omhoog. De langste 200 meter van m'n leven. Wat een klim zeg! Iedere stap had ik minder zuurstof. Toch maar doorgelopen tegen beter weten in en de top gehaald. Een schitterend uitzicht over de wereld maar echt blij was ik nog niet. De euforie kwam was toen we weer naar beneden gingen. Toen kon ik weer lachen! Bij iedere stap naar beneden kreeg ik meer zuurstof. Heerlijk. Het afdalen voelde je op een gegeven moment wel in je kuiten en knieën maar dat maakte niet meer uit. We hebben het gehaald en we zijn weer op weg naar beneden!
En of we het nog een keer doen? Ik denk het niet. Maar dat zei ik na de eerste bevalling ook! Je vergeet de pijn en de blijdschap overheerst. We hebben het toch maar even geflikt!
En wat betreft onze mannen, die hadden we verkeerd ingeschat. Wat een schatjes waren het!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
